Milan mutfağa indiğinde, beklemediği bir şey oldu. Bir anda gökyüzünde beliren gökkuşağına çarpmıştı gözü. Daha önce hiç bu kadar güzeline rastlamamıştı. Kahvesini hazırlarken daha bir şevkle yapıyordu sanki. Moka pottan gelen kahve kokusu onu değişik düşüncelere, hiçbir zaman düşünmediği fikirlere götürmüştü. Zihni bu düşüncelerle kafasını meşgul ederken hiç farketmeden kahvesini en sevdiği mavi kupasına doldurdu ve yudumlamaya başladı.Şimdi rahatça gökkuşağını izleyebilirdi. Bugün ne değişikti onun için.Sanki bir şeyler, ona harekete geçsin diye garip mesajlar yolluyordu. Çok da düşünmek istemedi, anın tadını çıkarmak daha önemliydi şu an için. Gökkuşağının belirmesiyle, yavaşça gökyüzünün de o kasvetli havasından eser kalmamıştı. İşte bu yüzden seviyordu yazı. Ani değişimler olsa da yine özüne, kendine çabucak dönmeyi biliyordu.
Kahvesi bittiğinde kafasında binbir düşünce de yok olmuştu bir an. Sanki kahve yoksa düşünce de yoktu ya da sorun, dert, tasa... Odasına dönmeyi düşünüyordu ki kapı çaldı. Gelenler beklenen kişilerdi,biliyordu ama yine de bir an ne yapacağını şaşırdı ve dikkatlice kapıya yöneldi.Tabii ki de gelenler anne-babasından başkası değildi. Ailesi evlerine yirmi dakikalık mesafede çiçekçilikle uğraşıyordu.Çiftlikleri vardı fakat yaşamak için pek hazır değildi henüz. Bitene kadar çiçeklilikle uğraşıp, çiftliği olması gerektiği hale getirebilmek için uğraşıyorlardı aynı zamanda. Annesi elinde bir demet şakayıkla gelmişti. Milan'ın en sevdiği çiçek. Hayatta bu çiçeği gördüğündeki sevinçten başka onun yüzünü bu kadar gülümsecek bir şey var mıydı acaba? Milan için çiçek bakımı ince işçilik gerektiriyordu. Nasıl olsa aileden gelen bir beceriydi bu. Çiçekleri hemen temizleyip, en sevdiği içi su dolu vazoya doldurdu ve direkt olarak atölyesinin yolunu tuttu.
Atölyesi evlerinin bodrum katındaydı. Burası ona ilham veren bir yer, huzur ve sessizliğin kaynağı gibiydi. Çalışma masasına vazoyu güzelce yerleştirdi. Dünden kalan çiçekler yokmuş gibi, ilk heyecanla vazoyu yerleştirmeyi nasıl da beceriyordu. Milan inanılmaz değişik bir karaktere sahipti. Onu mutlu etmek,yaşama hevesini yeşertmek işte bu kadar kolaydı. Sanki dünyada varolan her şey var oldukça, o da var oluyordu. Bir tanesinin eksilmesi demek onun da yok olması demekti...
Vazodakini son kez kokladıktan sonra, eline en son alışverişinden aldığı yeni çıkan boya kalemlerini aldı. Bu kalemler o kadar yumuşak ve Milan'ın hislerini yansıtmaya uygundu ki, alalı iki gün geçmesine rağmen yaptığı çalışmalar bir ayda yaptıklarını geçmişti bile. Milan sivil toplum kuruluşlarına yaklaşık beş senedir gönüllü kartlar hazırlıyordu. Bu kimi zaman bir çocuğu güldürmek için hikaye kitabı, kimi zaman bir davetiye veya bir kupaydı. Bugünkü ilham kaynağı, gökyüzü ve gökkuşağıydı.Eşsiz ve olağanüstü bir olay. Kalplere dokunan ve her insana evrenin mükemmelliğini hatırlatan...
Yorumlar
Yorum Gönder